Jesteśmy


 Heraklit
“Jesteśmy i nie jesteśmy zarazem.”

Prawdą jest, że nie trwamy w jakiejś trwałej i niezmiennej formie i nieustannie się stajemy, dzieckiem, młodzieńcem, dojrzałym człowiekiem i w końcu starcem. Ale nasze życie stanowi jednak całość, ograniczoną i spójną, a pomiędzy poszczególnymi okresami zachodzą ścisłe korelacje i związki, przy czym granice między nimi są w najwyższym stopniu płynne. Czyli jednak cały czas jesteśmy to my, choć tacy inni. Ja jestem pewien, że to jak wyglądało moje dzieciństwo i pozostałe okresy, ma ogromny wpływ na to, jak wygląda moja starość. Od zawsze odwoływałem się w swoich decyzjach do rozumu i doświadczenia, choć na początku i rozum i doświadczenie były niewielkie. 😉 Nigdy nie lubiłem, gdy ktoś lub coś kierowało moim postępowaniem, co zawsze sprawiało mi masę kłopotów, zarówno w rodzinie (nieposłuszne dziecko), w szkole (inteligentny, ale  zachowanie naganne) jak i potem w pracy najemnej (niezdyscyplinowany pracownik). W pracy tej używano wobec mnie miana “filozof”, co miało wydźwięk pejoratywny, czyli nie chodziło o to, że taki mądry. Dopiero jak zacząłem pracować u siebie, zmieniło się to znacząco. No trudno przecież być w opozycji do siebie. 😃 Teraz gdy tak właściwie już nic nie muszę, wzrosło moje zainteresowanie filozofią w dobrym tego słowa znaczeniu i wniosek generalny mam taki, że szkoda iż nie miałem tej wiedzy wcześniej, już w młodości. Jeżeli chodzi o psychikę, to moim głównym problemem na starość, jest to, żeby nie zostać malkontentem. Innymi słowy, żeby nie być niezadowolonym ze wszystkiego, a te wyszukiwanie niezgodności z prawdą w wiedzy medialnej czy internetowej, nie było wynikiem negatywnego nastawienia. Dlatego, pomimo wszystko, jestem człowiekiem zadowolonym i nastawionym do życia optymistycznie. Czego i wam wszystkim serdecznie życzę. 🍀

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Marzenia.

Obraz
 “To smutne, że głupcy są tacy pewni siebie, a ludzie rozsądni tacy pełni wątpliwości.” Bertrand Arthur William Russell Niesamowita złożoność i różnorodność światowych kultur, języków i religii jest dowodem na to, że my ludzie jesteśmy artystami i twórcami mitów. Żyliśmy, żyjemy i wydaje się, że możemy jedynie żyć w wyimaginowanych światach stworzonych przez nas samych. W związku z tym mam szereg wątpliwości. Czy człowiek jest zwierzęciem, które nie potrafi żyć inaczej, jak jedynie we śnie? Jaka jest w takim razie różnica między marzeniami, a zimną kalkulacją? Czy w ogóle jest? “Nic tak nie tworzy przyszłości, jak marzenia”, powiedział Victor Hugo. Kochamy marzenia, ale potem czekamy aby się spełniły. To jednak tak nie działa. Jeśli “coś” by spełniało wszystkie nasze marzenia, na zasadzie dżina z dzbana, to zatracilo by się całe piękno marzeń. A najpiękniejsze są marzenia niezrealizowane, bo to one nadają życiu sens, jako nadzieję, że w końcu się ziści. Niektórzy wierzą, że ktoś/co...
Czytaj więcej

Rozczarowanie.

Obraz
 "Kto niczego się nie spodziewa, nie doznaje rozczarowań." Erich Maria Remarque Rozczarowanie przeżywamy, gdy nam się nie udaje uzyskać tego, czego pragniemy. Głównym źródłem rozczarowań jest to, że pozory mylą, a wydarzenia są rzadko takimi, jakimi wydają się być i później się okazuje, że jednak rzeczywistość jest inna, niż nam się wydawało. Również nadzieje po to dają nam skrzydła, aby je móc podciąć rozczarowaniem. Jeśli twoje marzenia zaczynają się nagle spełniać, strzeż się, bo wkrótce może spaść na ciebie bolesne rozczarowanie. Można też być rozczarowanym chociaż nam się coś urzeczywistnia, coś, na co się długo czekało, albowiem urzeczywistnienie to może być nie dość wyraziste i nas nie zadowolić. Nikt nie lubi samotności, ale źródłem rozczarowań bywa również to, że na siłę próbujemy się z kimś zaprzyjaźniać. Każdy, komu zaufamy, na kogo, jak nam się wydaje, możemy liczyć, kiedyś może nas rozczarować. Za dużo przywiązania, dużo rozczarowania. Najgorsze jest rozczarowani...
Czytaj więcej

Wrażenie.

Obraz
  “Wszyscy ludzie w gruncie rzeczy są lepsi aniżeli ich zewnętrzne oblicze, niż krępujące ich pozory.”            Robert Louis Stevenson Rodzi się człowiek i próbuje wywrzeć wrażenie, najpierw na rodzicach i rodzinie, a potem na innych ludziach. Sam nie wie dlaczego, ale wciąż próbuje. W pojedynkę na tak zwanym szerokim świecie, wywiera sobą tak niewielkie wrażenie, że spokojnie można by to pominąć, ale przestać nie może. Każdy jest jednak zespolony z ogółem ludzi, nazywanym społeczeństwem i razem to już na tym świecie coś się znaczy. Wszyscy dookoła chcą wywrzeć jakieś wrażenie na pozostałych, ale to zespolenie powoduje, że wszystkie próby pojedynczego człowieka w tym tłumie są takie, jakby poruszał rękami i nogami przy pomocy sznurków jednocześnie przywiązanych do rąk i nóg innych ludzi. Psychologia twierdzi, że wrażenie to najbardziej pierwotny proces, który prowadzi do tego jak oceniają nas ludzie. Problematyczne jest w tym to, ...
Czytaj więcej