Kultura

 Kultura, podobnie jak inne sfery naszego życia po transformacji, stała się strefą działania kapitalizmu. Telewizja, prasa, media nieuchronnie stały się słupem do udostępniania powierzchni reklamowych. Bezinteresowność, tak ważna moim zdaniem dla wolnej sztuki, przestała  mieć znaczenie. Wszystko zaczęło schlebiać przeciętnym gustom, a  kicz i miernota są tłoczone odbiorcą do głów, tworząc u nich niskie potrzeby. To proces bardziej rujnujący dla kultury niż handel podróbkami dla ekonomii renomowanych przedsiębiorstw. Ameryka wciąż daje nam “dobry” przykład, a Polska jest wyjątkowo podatna na takie ogłupianie. Niepostrzeżenie zaczęto zmieniać kulturę na pop kulturę i rozrywkę. Procesy kulturotwórcze błyskawicznie straciły sens i znaczenie. Zamiast krytyki i opinii, mamy rankingi, systemy ocen, gwiazdek, like’ów. Twórcy, okazali się nieodporni na taką korupcję rynku sztuki. Wytworzono osobliwy przemysł pogardzający kulturą wysoką, w którym twórcy zamiast brać odpowiedzialność za widzów, zaspokajają jedynie ich płytkie pragnienia. Co będzie dalej, można jedynie przypuszczać, ale  najprawdopodobniej gorsze generujące łatwy zysk, nadal będzie wypierać lepsze, które wymaga więcej wysiłku i umiejętności. Jak daleko to może sięgać, czyli inaczej mówiąc, gdzie jest dno… Ja się już pewnie nie doczekam odpowiedzi, ale cały czas nurtuje mnie jeszcze inne, niestety retoryczne pytanie: komu to cholera przeszkadzało?


Komentarze

  1. Basia20 lutego 2025 01:01

    Nawet na jednym "mądrym" szkoleniu rzekli, że szkodliwe jest kształtowanie i rozwijanie zainteresowań czytelniczych🤔

    OdpowiedzUsuń
  2. Basia1 marca 2025 21:47

    Ale to było w latach 90., gdy się te wielkie zmiany rozsiadały, potem jakby się nieco opamiętali...

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Marzenia.

Obraz
 “To smutne, że głupcy są tacy pewni siebie, a ludzie rozsądni tacy pełni wątpliwości.” Bertrand Arthur William Russell Niesamowita złożoność i różnorodność światowych kultur, języków i religii jest dowodem na to, że my ludzie jesteśmy artystami i twórcami mitów. Żyliśmy, żyjemy i wydaje się, że możemy jedynie żyć w wyimaginowanych światach stworzonych przez nas samych. W związku z tym mam szereg wątpliwości. Czy człowiek jest zwierzęciem, które nie potrafi żyć inaczej, jak jedynie we śnie? Jaka jest w takim razie różnica między marzeniami, a zimną kalkulacją? Czy w ogóle jest? “Nic tak nie tworzy przyszłości, jak marzenia”, powiedział Victor Hugo. Kochamy marzenia, ale potem czekamy aby się spełniły. To jednak tak nie działa. Jeśli “coś” by spełniało wszystkie nasze marzenia, na zasadzie dżina z dzbana, to zatracilo by się całe piękno marzeń. A najpiękniejsze są marzenia niezrealizowane, bo to one nadają życiu sens, jako nadzieję, że w końcu się ziści. Niektórzy wierzą, że ktoś/co...
Czytaj więcej

Rozczarowanie.

Obraz
 "Kto niczego się nie spodziewa, nie doznaje rozczarowań." Erich Maria Remarque Rozczarowanie przeżywamy, gdy nam się nie udaje uzyskać tego, czego pragniemy. Głównym źródłem rozczarowań jest to, że pozory mylą, a wydarzenia są rzadko takimi, jakimi wydają się być i później się okazuje, że jednak rzeczywistość jest inna, niż nam się wydawało. Również nadzieje po to dają nam skrzydła, aby je móc podciąć rozczarowaniem. Jeśli twoje marzenia zaczynają się nagle spełniać, strzeż się, bo wkrótce może spaść na ciebie bolesne rozczarowanie. Można też być rozczarowanym chociaż nam się coś urzeczywistnia, coś, na co się długo czekało, albowiem urzeczywistnienie to może być nie dość wyraziste i nas nie zadowolić. Nikt nie lubi samotności, ale źródłem rozczarowań bywa również to, że na siłę próbujemy się z kimś zaprzyjaźniać. Każdy, komu zaufamy, na kogo, jak nam się wydaje, możemy liczyć, kiedyś może nas rozczarować. Za dużo przywiązania, dużo rozczarowania. Najgorsze jest rozczarowani...
Czytaj więcej

Wrażenie.

Obraz
  “Wszyscy ludzie w gruncie rzeczy są lepsi aniżeli ich zewnętrzne oblicze, niż krępujące ich pozory.”            Robert Louis Stevenson Rodzi się człowiek i próbuje wywrzeć wrażenie, najpierw na rodzicach i rodzinie, a potem na innych ludziach. Sam nie wie dlaczego, ale wciąż próbuje. W pojedynkę na tak zwanym szerokim świecie, wywiera sobą tak niewielkie wrażenie, że spokojnie można by to pominąć, ale przestać nie może. Każdy jest jednak zespolony z ogółem ludzi, nazywanym społeczeństwem i razem to już na tym świecie coś się znaczy. Wszyscy dookoła chcą wywrzeć jakieś wrażenie na pozostałych, ale to zespolenie powoduje, że wszystkie próby pojedynczego człowieka w tym tłumie są takie, jakby poruszał rękami i nogami przy pomocy sznurków jednocześnie przywiązanych do rąk i nóg innych ludzi. Psychologia twierdzi, że wrażenie to najbardziej pierwotny proces, który prowadzi do tego jak oceniają nas ludzie. Problematyczne jest w tym to, ...
Czytaj więcej