Kowal losu

 Wielkim osiągnięciem dawnych humanistów było nadanie istocie ludzkiej normalnej ziemskiej wartości, dostrzeżenie sensu w działaniach mających cele doczesne. Czy to jednak ma znaczyć, że żyjemy jedynie po to aby się trudzić w celu ich osiągnięcia? Obecnie przeważająca część nas żyje tak: większość czasu pracuje, dojeżdżając do pracy i domu siedzi za kierownicą samochodu, w domu kolacja, telewizja i sen, co jakiś czas wyjeżdża na weekendy i wakacje z rodziną, mieszka z dziećmi, tak długo aż ich nie wychowa, a potem już tylko oczekiwanie na emeryturę. Plany dotyczące tego co nareszcie zrobi gdy będzie na emeryturze, typu podróże i korzystanie z zabronionych pieniędzy, życie weryfikuje zazwyczaj na nie, a bo to zdrowie nie pozwala, albo pieniędzy nie ma tyle ile byśmy potrzebowali. A nasz świat jest zdobywany i poznawany przez kogoś innego i zdecydowana większość ludzi obserwuje to jedynie przez telewizję i internet. Do tego wszystkiego, przeciętny człowiek nie tworzy samodzielnie swoich pojęć i norm wartości, zapożycza je od innych. Otoczenie narzuca mu również ideologię. Tylko nieliczni mają dar myślenia w nowy, oryginalny sposób i potrafią zmienić zastany system poglądów, wierzeń czy doktryn. Przeciętnego człowieka nie zajmują rozważania takich zagadnień, w tych sprawach polega on na autorytecie innych. Postępuje tak jak każdy porządny człowiek powinien postępować, zgodnie z tym co mu narzucono i czego wymaga społeczeństwo. Nie zastanawia się, czy to aby na pewno jest to, o co mu chodzi w życiu.
No właśnie, a czy zastanowić się nie warto? Przecież każdy człowiek jest podobno kowalem swojego losu.


Komentarze

  1. Basia19 lutego 2025 22:13

    Nikt już nie ma czasu się zastanowić, szybciej szybciej...

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Marzenia.

Obraz
 “To smutne, że głupcy są tacy pewni siebie, a ludzie rozsądni tacy pełni wątpliwości.” Bertrand Arthur William Russell Niesamowita złożoność i różnorodność światowych kultur, języków i religii jest dowodem na to, że my ludzie jesteśmy artystami i twórcami mitów. Żyliśmy, żyjemy i wydaje się, że możemy jedynie żyć w wyimaginowanych światach stworzonych przez nas samych. W związku z tym mam szereg wątpliwości. Czy człowiek jest zwierzęciem, które nie potrafi żyć inaczej, jak jedynie we śnie? Jaka jest w takim razie różnica między marzeniami, a zimną kalkulacją? Czy w ogóle jest? “Nic tak nie tworzy przyszłości, jak marzenia”, powiedział Victor Hugo. Kochamy marzenia, ale potem czekamy aby się spełniły. To jednak tak nie działa. Jeśli “coś” by spełniało wszystkie nasze marzenia, na zasadzie dżina z dzbana, to zatracilo by się całe piękno marzeń. A najpiękniejsze są marzenia niezrealizowane, bo to one nadają życiu sens, jako nadzieję, że w końcu się ziści. Niektórzy wierzą, że ktoś/co...
Czytaj więcej

Rozczarowanie.

Obraz
 "Kto niczego się nie spodziewa, nie doznaje rozczarowań." Erich Maria Remarque Rozczarowanie przeżywamy, gdy nam się nie udaje uzyskać tego, czego pragniemy. Głównym źródłem rozczarowań jest to, że pozory mylą, a wydarzenia są rzadko takimi, jakimi wydają się być i później się okazuje, że jednak rzeczywistość jest inna, niż nam się wydawało. Również nadzieje po to dają nam skrzydła, aby je móc podciąć rozczarowaniem. Jeśli twoje marzenia zaczynają się nagle spełniać, strzeż się, bo wkrótce może spaść na ciebie bolesne rozczarowanie. Można też być rozczarowanym chociaż nam się coś urzeczywistnia, coś, na co się długo czekało, albowiem urzeczywistnienie to może być nie dość wyraziste i nas nie zadowolić. Nikt nie lubi samotności, ale źródłem rozczarowań bywa również to, że na siłę próbujemy się z kimś zaprzyjaźniać. Każdy, komu zaufamy, na kogo, jak nam się wydaje, możemy liczyć, kiedyś może nas rozczarować. Za dużo przywiązania, dużo rozczarowania. Najgorsze jest rozczarowani...
Czytaj więcej

Wrażenie.

Obraz
  “Wszyscy ludzie w gruncie rzeczy są lepsi aniżeli ich zewnętrzne oblicze, niż krępujące ich pozory.”            Robert Louis Stevenson Rodzi się człowiek i próbuje wywrzeć wrażenie, najpierw na rodzicach i rodzinie, a potem na innych ludziach. Sam nie wie dlaczego, ale wciąż próbuje. W pojedynkę na tak zwanym szerokim świecie, wywiera sobą tak niewielkie wrażenie, że spokojnie można by to pominąć, ale przestać nie może. Każdy jest jednak zespolony z ogółem ludzi, nazywanym społeczeństwem i razem to już na tym świecie coś się znaczy. Wszyscy dookoła chcą wywrzeć jakieś wrażenie na pozostałych, ale to zespolenie powoduje, że wszystkie próby pojedynczego człowieka w tym tłumie są takie, jakby poruszał rękami i nogami przy pomocy sznurków jednocześnie przywiązanych do rąk i nóg innych ludzi. Psychologia twierdzi, że wrażenie to najbardziej pierwotny proces, który prowadzi do tego jak oceniają nas ludzie. Problematyczne jest w tym to, ...
Czytaj więcej