Szczęście.

 Eudajmonizm (gr. eudaimonía – szczęście) to pogląd, zgodnie z którym najwyższym dobrem i celem ludzkiego życia jest szczęście.  

Według psychologa Daniela Gilberta, profesora psychologii na Harvardzie, szczęście jest ostatecznym celem praktycznie wszystkich decyzji, jakie podejmujemy w życiu . Wszyscy pragniemy szczęścia i bardzo o nie zabiegamy. Ale czy mamy pojęcie czego tak naprawdę chcemy? A może to tylko złudzenie. Co czyni nas szczęśliwymi, czy to nie jest tylko sposób widzenia własnego życia. Wszystko przecież zależy od nas samych, człowiek może być szczęśliwy, jeśli tylko tego zechce i nikt nie jest w stanie mu w tym przeszkodzić. Czy szczęścia trzeba szukać, czy to ono nas znajduje? Wydaje się, że szczęśliwym się tylko bywa, zatrzymać go na stałe nie można, mówi się, że nic nie trwa wiecznie, głównie myśląc o szczęściu. Niczyje życie nie składa się tylko z pięknych chwil, a te piękne chwile zależą różnie i od nas samych, ale też od losu. Budda twierdził, że szczęście przynosi jedynie poskromiony umysł, czyli co, szczęśliwym trzeba umieć być? Fiodor Dostojewski pisał, że szczęście nie polega na szczęściu, lecz na jego osiąganiu. Oscar Wilde twierdził, że człowiek jest szczęśliwy, gdy żyje w harmonii z samym sobą i swoim otoczeniem. Tylko co to wszystko konkretnie znaczy, nie wie chyba nikt. Czy są jakieś zasady określające, kiedy się jest szczęśliwym, które można by przekazać innym? A dla mnie, najprościej rzecz ujmując, najważniejsze w życiu są relacje z osobami bliskimi. Innymi słowy, szczęście daje człowiekowi miłość i poczucie bliskości. Nie kariera zawodowa, nie bogactwo, nie wysokie IQ, nie sukces, nie sława, nie pozycja społeczna czy nawet dobre zdrowie. O szczęściu może mówić tylko ten, kto znajdzie w życiu kogoś takiego, do kogo może się przytulić i zamknąć oczy.



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Marzenia.

Obraz
 “To smutne, że głupcy są tacy pewni siebie, a ludzie rozsądni tacy pełni wątpliwości.” Bertrand Arthur William Russell Niesamowita złożoność i różnorodność światowych kultur, języków i religii jest dowodem na to, że my ludzie jesteśmy artystami i twórcami mitów. Żyliśmy, żyjemy i wydaje się, że możemy jedynie żyć w wyimaginowanych światach stworzonych przez nas samych. W związku z tym mam szereg wątpliwości. Czy człowiek jest zwierzęciem, które nie potrafi żyć inaczej, jak jedynie we śnie? Jaka jest w takim razie różnica między marzeniami, a zimną kalkulacją? Czy w ogóle jest? “Nic tak nie tworzy przyszłości, jak marzenia”, powiedział Victor Hugo. Kochamy marzenia, ale potem czekamy aby się spełniły. To jednak tak nie działa. Jeśli “coś” by spełniało wszystkie nasze marzenia, na zasadzie dżina z dzbana, to zatracilo by się całe piękno marzeń. A najpiękniejsze są marzenia niezrealizowane, bo to one nadają życiu sens, jako nadzieję, że w końcu się ziści. Niektórzy wierzą, że ktoś/co...
Czytaj więcej

Rozczarowanie.

Obraz
 "Kto niczego się nie spodziewa, nie doznaje rozczarowań." Erich Maria Remarque Rozczarowanie przeżywamy, gdy nam się nie udaje uzyskać tego, czego pragniemy. Głównym źródłem rozczarowań jest to, że pozory mylą, a wydarzenia są rzadko takimi, jakimi wydają się być i później się okazuje, że jednak rzeczywistość jest inna, niż nam się wydawało. Również nadzieje po to dają nam skrzydła, aby je móc podciąć rozczarowaniem. Jeśli twoje marzenia zaczynają się nagle spełniać, strzeż się, bo wkrótce może spaść na ciebie bolesne rozczarowanie. Można też być rozczarowanym chociaż nam się coś urzeczywistnia, coś, na co się długo czekało, albowiem urzeczywistnienie to może być nie dość wyraziste i nas nie zadowolić. Nikt nie lubi samotności, ale źródłem rozczarowań bywa również to, że na siłę próbujemy się z kimś zaprzyjaźniać. Każdy, komu zaufamy, na kogo, jak nam się wydaje, możemy liczyć, kiedyś może nas rozczarować. Za dużo przywiązania, dużo rozczarowania. Najgorsze jest rozczarowani...
Czytaj więcej

Wrażenie.

Obraz
  “Wszyscy ludzie w gruncie rzeczy są lepsi aniżeli ich zewnętrzne oblicze, niż krępujące ich pozory.”            Robert Louis Stevenson Rodzi się człowiek i próbuje wywrzeć wrażenie, najpierw na rodzicach i rodzinie, a potem na innych ludziach. Sam nie wie dlaczego, ale wciąż próbuje. W pojedynkę na tak zwanym szerokim świecie, wywiera sobą tak niewielkie wrażenie, że spokojnie można by to pominąć, ale przestać nie może. Każdy jest jednak zespolony z ogółem ludzi, nazywanym społeczeństwem i razem to już na tym świecie coś się znaczy. Wszyscy dookoła chcą wywrzeć jakieś wrażenie na pozostałych, ale to zespolenie powoduje, że wszystkie próby pojedynczego człowieka w tym tłumie są takie, jakby poruszał rękami i nogami przy pomocy sznurków jednocześnie przywiązanych do rąk i nóg innych ludzi. Psychologia twierdzi, że wrażenie to najbardziej pierwotny proces, który prowadzi do tego jak oceniają nas ludzie. Problematyczne jest w tym to, ...
Czytaj więcej