Teraźniejszość.

 “Woda, której dotykasz w rzece, jest ostatkiem tej, która przeszła, i początkiem tej, która przyjdzie; tak samo teraźniejszość.”
                     Leonardo da Vinci

Czas teraźniejszy ma przewagę nad każdym innym czasem, taką, że jest tym jedynym czasem, który mamy, inne mieliśmy, albo dopiero będziemy mieli. Na dodatek każdy ma ten czas inny, swój własny i tylko w tym czasie może coś zmienić w swoim życiu. Nie musimy kurczowo trzymać się teraźniejszości i tak, póki żyjemy, oderwać się od niej nie mamy żadnej możliwości, to jest jej tajemnica. 😀 Każą nam się cieszyć teraźniejszością, bo szybko mija, ale ona przecież cały czas jest, nie mija, tylko się ciągle zmienia. Człowiek wie, że żyje naprawdę, gdy czuje powietrze w płucach, trawę albo piasek pod stopami, powiew wiatru na skórze, gdy wysoko podnosi głowę i z łatwością omija kałuże, gdy nie liczy się przyszłość ani przeszłość. Tak żyjemy gdy jesteśmy młodzi, potem przeszłość i przyszłość coraz bardziej zaprzątają nasze myśli, mija beztroska, a teraźniejszość zamienia się w przedzieranie się przez życie. Każdy z nas ma wtedy aż nadto powodów, by pławić się w różnych zmartwieniach, które wprawdzie mijają, ale wciąż pojawiają się nowe, a teraźniejszość jawi się jako trud, a nie przyjemność. Próbując od tego uciec, ludzie skupiają się na tym, by zapewnić sobie jak najwięcej uciech i odpoczynku od tego trudu, jednak takiej beztroski jak w młodości, teraźniejszość nasza już nigdy nie osiągnie. W końcu przychodzi czas, gdy życie staje się już rutyną i więcej zaczynamy myśleć o sensie tego co przeżyliśmy, niż o tym co przeżywamy. Niektórzy wymyślają przy tym jakieś okazje, których nie wykorzystali w przeszłości i marnują teraźniejszość, na gorzkie żale, zamiast cieszyć się tym co się im właśnie przydarza. Dopada nas starość, wzdychamy do utraconej młodości, gdy żyliśmy tak jakbyśmy nigdy nie mieli umrzeć i przeszukujemy bagaże naszych wspomnień. To wszystko jest normalna kolej rzeczy, tylko żebyśmy przy tym całkiem nie zapomnieli o teraźniejszości, bo to ona nam będzie towarzyszyć aż do końca.