Pamięć.

 

“(…) boleść przypomnienia
Nas samych trawi, wokół nic nie zmienia!”
          Adam Mickiewicz, Dziady

Jak pytał średniowieczny mistyk: gdzie się podziewa światło świecy, kiedy ją zdmuchnąć? Jest takie miejsce, w którym gromadzą się nasze minione dni, nazywa się ono pamięć. Podobno mózg nasz pamięta wszystko, tylko nie wszystko udostępnia naszej świadomości. Dlatego czasem udaje się nam “wygrzebać” z pamięci coś co wydawało się, że już dawno zapomnieliśmy. Pamiętamy też wiele takich zdarzeń o których chcielibyśmy zapomnieć. Czasem szufladki pamięci mamy wypchane kompletnie nieprzydatnymi i nawet bezsensownymi rzeczami. W związku z tym, można by się zapytać, czy pamięć to zwykły odkurzacz, który zasysa wszystko dookoła, w tym również śmieci, czy też może sejf gdzie są przechowywane rzeczy dla nas wartościowe. Myślę, że jest i taka i taka. Jest pewne, że świadomość zupełnie nad pamięcią nie panuje, im bardziej chcemy zapomnieć tym bardziej pamiętamy, a zapominamy to co mamy pamiętać. Często to, co usiłujemy sobie przypomnieć, objawia nam się dopiero wtedy, gdy zajęliśmy się już zupełnie czym innym, a najtrudniej jest wykorzenić najstraszniejsze wspomnienia, je zapamiętujemy najlepiej. Czy jest tak, jak mówi Mickiewicz, że pamięć nic wokół nie zmienia? A jednak. “Jeśli chce się być szczęśliwym, nie wolno gmerać w pamięci”, powiedział Emil Cioran, ale jak to zrobić? To co ja chciałbym zapomnieć jest bardzo świeże, a na dodatek jest też częścią tego czego nigdy nie chciałbym zapomnieć. Nic nie mija bez śladu, mam to gdzieś zapisane, wpisuje się wszystko, każdy drobiazg. Co się już stało, stało się na zawsze, minęło. Niby minęło i tego już nie ma, a jest. Pamiętam i nie mogę zrobić nic, żeby wymazać to co chcę zapomnieć.
Śmierć kogoś bliskiego zawsze nas porusza do głębi, odchodzi człowiek, żeby już nigdy nie wrócić. Znika, a wraz z nim jego głos, śmiech, ciepło jego oddechu. Jego ciało. To okropne i naturalne zarazem. Pamiętam to wszystko jeszcze dokładnie, ale do tego pamiętam też cierpienie umierania i agonię, nie można tego oddzielić. Nie chciałbym aby po latach została mi tylko pamięć tego cierpienia…