Sprawiedliwość.

 

Platon: „Sprawiedliwość jest podstawą silnego państwa.”
Arystoteles: "Największym dobrem jest sprawiedliwość".
Blaise Pascal: „Sprawiedliwość bez siły jest bezradna, siła bez sprawiedliwości jest tyranią.” 

Jak widać sprawiedliwość to poważna sprawa. Cisną się pytania:  Czy sprawiedliwość jest zawsze sprawiedliwa? Sprawiedliwość to złożone pojęcie, które jest różnie interpretowane w zależności od kontekstu, czy to prawnego, czy etycznego, albo osobistego i napotyka wiele wyzwań. Prawo nie jest doskonałe, a różne systemy społeczne zawierają wbudowane nierówności, które sprawiają, że niektóre grupy ludzi mają mniejsze szanse na uzyskanie sprawiedliwego traktowania niż inne. A w kontekście osobistym, to, co jedna osoba uważa za sprawiedliwe, inna może postrzegać jako niesprawiedliwe. Czasem krzywda którą się wyrządza wydaje się sprawiedliwością, a krzywdę którą się cierpi, uważa się za wielką niesprawiedliwość. Perspektywy często zależą od osobistych doświadczeń, wyznawanych wartości i kultury środowiska w którym się żyje. Ostatecznie dążenie do sprawiedliwości jest ciągłym procesem, a nie stanem doskonałym. Ludzie starają się tworzyć jak najbardziej sprawiedliwe systemy i zasady, ale ich realizacja w rzeczywistości nie jest idealną, życie rzadko jest sprawiedliwe. Czy więc sprawiedliwość jest wartością uniwersalną, czy tylko kwestią perspektywy? To fundamentalne pytanie filozoficzne, na które nie ma jednej prostej odpowiedzi. Status sprawiedliwości jako wartości uniwersalnej lub względnej jest przedmiotem debaty od tysiącleci. Platon czy Kant twierdzą, że sprawiedliwość jest obiektywną, ponadczasową prawdą lub cnotą, która obowiązuje wszystkich ludzi, niezależnie od kultury, czasu czy osobistych opinii. Natomiast sofiści, a współcześnie filozofowie postmodernistyczni argumentują, że sprawiedliwość jest konstruktem społecznym lub kulturowym, a jej definicje różnią się w zależności od kontekstu. Oba poglądy można połączyć, bo przecież możliwe jest, że istnieje uniwersalna podstawa sprawiedliwości, fundamentalna ludzka potrzeba uczciwości i wzajemnego szacunku, choć konkretne formy jej stanowienia i stosowania są różne kulturowo i historycznie. 
A tak bardziej kolokwialnie, to ja sądzę, że od zawsze są sprawiedliwości bardziej sprawiedliwe oraz mniej sprawiedliwe i od zawsze są ludzie równi i równiejsi. Dla mnie sprawiedliwie jest wtedy, gdy mogę bez przeszkód walczyć o swoje, gdy mi się nic nie zabiera bez mojej zgody i nie zabrania iść swoją drogą. Nie może być tak, jak to często bywa, że życie ludzi staje się trudne, bo sprawiedliwość w kraju gdzie żyją, poszła się prostytuować. Samo prawo nie czyni sprawiedliwości, tylko ludzie którzy czynią sprawiedliwości zadość. Sprawiedliwość nie oznacza, że wszyscy mają to samo, sprawiedliwość oznacza, że wszyscy mają to, co jest im potrzebne , aby godnie żyć. Czego wszystkim serdecznie życzę.