Bądź zadowolony...

 “Bądź zadowolony z tego, co masz; ciesz się tym, jak jest. Gdy zdasz sobie sprawę, że niczego nie brakuje, cały świat będzie należeć do ciebie” (Laozi, VI w. p.n.e.).

Odwieczne pytanie: czy żeby być to trzeba mieć? Natura człowieka przeważnie pcha go do tego, żeby miał jak najwięcej. Chęć posiadania była główną przyczyną powstania społeczeństwa w obecnym warstwowym kształcie i jest przyczyną tego jak to społeczeństwo obecnie działa. A to jak działa sprawia właśnie, że aby w nim żyć, to trzeba mieć, czyli odpowiedź brzmi: tak. Zastanówmy się jednak, czy żyjąc w takim społeczeństwie, człowiek może osiągnąć takie poczucie, że już mu niczego nie brakuje. Każdy człowiek na każdym poziomie społecznym, ma dookoła siebie zarówno ludzi którzy mają mniej, jak i takich, którzy mają więcej. Ci co mają mniej, dają nam poczucie zadowolenia z siebie, ale ci co mają więcej… no cóż, tu już bywa różnie, nie musi to być nawet zwyczajna zazdrość, ale rodzi się pytanie dlaczego i chęć dorównania, albo bycia lepszym. Innymi słowy pomimo zadowolenia, można mieć też cały czas uczucie, że jednak czegoś brakuje. Czy to jest właśnie przyczyną, że ludzie w zasadzie nie czują tego, że świat do nich należy?


Komentarze

  1. Basia28 lutego 2025 07:29

    Jestem chyba z innej planety, nie zważam kto ile ma, dużo czy mało. Ja mam niewiele, tak w sam raz.

    OdpowiedzUsuń
  2. odziu 7 sierpnia 2025 09:19

    Jednak pomimo tego, że dobrze jest być zadowolonym z tego co się ma, moim zdaniem trzeba być też trochę niezadowolonym, bo to napędza rozwój. 🙂

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Basia3 września 2025 09:18

      W punkt, bo świat nie może stać nieruchomo, jakkolwiek to się zakończy...
      A ja, sacreble - prawie nic nie potrzebuję... Owszem bardzo potrzebuję, ale nie da się tego kupić w żadnym sklepie🤔

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Marzenia.

Obraz
 “To smutne, że głupcy są tacy pewni siebie, a ludzie rozsądni tacy pełni wątpliwości.” Bertrand Arthur William Russell Niesamowita złożoność i różnorodność światowych kultur, języków i religii jest dowodem na to, że my ludzie jesteśmy artystami i twórcami mitów. Żyliśmy, żyjemy i wydaje się, że możemy jedynie żyć w wyimaginowanych światach stworzonych przez nas samych. W związku z tym mam szereg wątpliwości. Czy człowiek jest zwierzęciem, które nie potrafi żyć inaczej, jak jedynie we śnie? Jaka jest w takim razie różnica między marzeniami, a zimną kalkulacją? Czy w ogóle jest? “Nic tak nie tworzy przyszłości, jak marzenia”, powiedział Victor Hugo. Kochamy marzenia, ale potem czekamy aby się spełniły. To jednak tak nie działa. Jeśli “coś” by spełniało wszystkie nasze marzenia, na zasadzie dżina z dzbana, to zatracilo by się całe piękno marzeń. A najpiękniejsze są marzenia niezrealizowane, bo to one nadają życiu sens, jako nadzieję, że w końcu się ziści. Niektórzy wierzą, że ktoś/co...
Czytaj więcej

Rozczarowanie.

Obraz
 "Kto niczego się nie spodziewa, nie doznaje rozczarowań." Erich Maria Remarque Rozczarowanie przeżywamy, gdy nam się nie udaje uzyskać tego, czego pragniemy. Głównym źródłem rozczarowań jest to, że pozory mylą, a wydarzenia są rzadko takimi, jakimi wydają się być i później się okazuje, że jednak rzeczywistość jest inna, niż nam się wydawało. Również nadzieje po to dają nam skrzydła, aby je móc podciąć rozczarowaniem. Jeśli twoje marzenia zaczynają się nagle spełniać, strzeż się, bo wkrótce może spaść na ciebie bolesne rozczarowanie. Można też być rozczarowanym chociaż nam się coś urzeczywistnia, coś, na co się długo czekało, albowiem urzeczywistnienie to może być nie dość wyraziste i nas nie zadowolić. Nikt nie lubi samotności, ale źródłem rozczarowań bywa również to, że na siłę próbujemy się z kimś zaprzyjaźniać. Każdy, komu zaufamy, na kogo, jak nam się wydaje, możemy liczyć, kiedyś może nas rozczarować. Za dużo przywiązania, dużo rozczarowania. Najgorsze jest rozczarowani...
Czytaj więcej

Wrażenie.

Obraz
  “Wszyscy ludzie w gruncie rzeczy są lepsi aniżeli ich zewnętrzne oblicze, niż krępujące ich pozory.”            Robert Louis Stevenson Rodzi się człowiek i próbuje wywrzeć wrażenie, najpierw na rodzicach i rodzinie, a potem na innych ludziach. Sam nie wie dlaczego, ale wciąż próbuje. W pojedynkę na tak zwanym szerokim świecie, wywiera sobą tak niewielkie wrażenie, że spokojnie można by to pominąć, ale przestać nie może. Każdy jest jednak zespolony z ogółem ludzi, nazywanym społeczeństwem i razem to już na tym świecie coś się znaczy. Wszyscy dookoła chcą wywrzeć jakieś wrażenie na pozostałych, ale to zespolenie powoduje, że wszystkie próby pojedynczego człowieka w tym tłumie są takie, jakby poruszał rękami i nogami przy pomocy sznurków jednocześnie przywiązanych do rąk i nóg innych ludzi. Psychologia twierdzi, że wrażenie to najbardziej pierwotny proces, który prowadzi do tego jak oceniają nas ludzie. Problematyczne jest w tym to, ...
Czytaj więcej