Sens.

 “Winą tego, że spotykają mnie nieszczęścia, jest moje istnienie. Gdyby mnie nie było, jakież by mnie mogły spotkać nieszczęścia?”
Lao Tsy (Laozi),
Wielka księga Tao

Przewrotne to. Moim zdaniem to, że istniejemy jest gdzieś poza nami samymi, olbrzymi zbieg przypadków, rozciągnięty w czasie i przestrzeni, który z chaosu wyodrębnił ścieżkę dzięki której przyszliśmy na świat i istniejemy. Prawdopodobieństwo, że tak się stanie, na początku tej ścieżki przed milionami lat było żadne, jednak jesteśmy tutaj i istniejemy. Spotykają nas tutaj nie tylko nieszczęścia, ale przecież również chwile szczęścia i radosnych uniesień. Czy można mówić o jakiejś winie, tego zabiegu przypadkowych wydarzeń? Ta przypadkowość jest bardzo wyraźna nawet nie sięgając głęboko w miliony lat, gdyby mój Tata nie zdołał uciec z niemieckiego obozu pracy, przedtem jak Niemcy wycofując się przed aliantami, wymordowali tam wszystkich, a Mama gdyby po wojnie nie zaczęła pracować w Ceglorzu, tylko gdzieś indziej, to rodzice by się nie spotkali i moje istnienie nigdy by się nie rozpoczęło. Niewiele brakowało, a im dalej w przeszłość to takich przypadków coraz więcej i więcej, aż nie jesteśmy w stanie już niczego ogarnąć i toniemy w chaosie. Ścieżka która nas wyłoniła z tego chaosu jest bardzo długa, a nasze istnienie w porównaniu, to tylko jedna chwila. I tu się samo nasuwa pytanie o celowość i sens tego wszystkiego. Nie dość, że my jesteśmy z przypadku, to jeszcze sami jesteśmy jednym z małych przypadków, które doprowadziły do istnienia naszych dzieci, wnuków i dalej do jeszcze innych następnych istnień. I teraz żartobliwa konkluzja, to wszystko nie może nie mieć zupełnie sensu, bo przecież nawet to pytanie o sens, już nadaje temu jakiś sens, czyli przewrotne mówiąc sensem jest szukanie sensu. 😀 I tym optymistycznym akcentem zakończę już te rozmyślania przy dobrej cejlońskiej herbacie z wkładką. 🙂🍵