Duma.

 

„Pośród najgłębiej zakorzenionych uczuć ludzkich nie ma żadnego, które bardziej byłoby powołane do przekształcenia się w zacność, miłość ojczyzny i sumienność; bo dumny człowiek potrzebował dla siebie szacunku i by ten szacunek osiągnąć, musiał na niego zasłużyć.” 
Hippolyte Adolphe Taine (1828–1893) 

Duma, czyli mocne poczucie własnej wartości, niedaleko próżności i arogancji leży. Czy ja jestem dumny z siebie? No cóż, własną wartość znam i cenię, ale czy jestem aż dumny z tego, to nie jestem pewien. Bliżej dumy jest może ocena tego jaki jestem z natury, niż ze swoich zasług. Uzasadniona duma powinna iść w parze z pokorą, a ja z tą pokorą mam niejaki problem. 🙂 W ostatecznym rozrachunku, chyba jestem zadowolony z siebie, ale nie, że aż dumny. Do dumy warto mieć też trochę samokrytycyzmu, chociaż jestem czasem naprawdę dumny z niektórych swoich czynów. Można też być dumny z tego, że się jest czyimś dzieckiem, albo być dumny ze swoich dzieci. Tutaj łatwiej, bo oceniamy kogoś, a nie siebie. Niech dzieci i wnuki wymawiają nasze imiona z dumą i szacunkiem, to zadanie do wykonania. Ja jestem dumny szczególnie z wnuczek, wiadomo każdy dziadek ma na punkcie wnuczek bzika. ❤️ Można też być zbyt dumny, ale to przeszkadza nam zazwyczaj zrobić pierwszy krok i przez to tracimy okazję. Często zdarza się też mieć zranioną dumę, gdy ktoś nas bardzo nie docenia, duma może wtedy nakazać działanie bez liczenia się z konsekwencjami. Natomiast duma narodowa jest tak jakby powinnością. Kiedyś Polacy byli dumni, że są synami Rzeczypospolitej, mieli powody. Jesteśmy wtedy dumni, gdy ojczyzna tworzy dobrą opowieść do naszego życia, a teraz… Powiem tylko, że duma narodowa i tradycja nie mogą górować nad rozsądkiem. Duma przecież nie chroni przed upadkiem. Jeszcze inna jest duma, z tego, że się jest człowiekiem. Tu są zdania podzielone, są przecież ludzie z których można być dumnym i też tacy, których główną zaletą jest to, że już nie żyją. Bycie człowiekiem, to bycie istotą pełną sprzeczności, zdolną do wielkiej miłości i nienawiści, także do empatiii i pogardy, do współczucia i obojętności, do tworzenia dobra i przerażającego zła. Bywamy też dumni z osiągnięć ludzkości, jednak tu również nie wszystko napawa dumą. Dla mnie duma z bycia człowiekiem to nie tyle uczucie, co pewna postawa i w tym rozumieniu, tak, jestem dumny z tego, że jestem człowiekiem.