Marzenia.

 “To smutne, że głupcy są tacy pewni siebie, a ludzie rozsądni tacy pełni wątpliwości.”
Bertrand Arthur William Russell

Niesamowita złożoność i różnorodność światowych kultur, języków i religii jest dowodem na to, że my ludzie jesteśmy artystami i twórcami mitów. Żyliśmy, żyjemy i wydaje się, że możemy jedynie żyć w wyimaginowanych światach stworzonych przez nas samych. W związku z tym mam szereg wątpliwości. Czy człowiek jest zwierzęciem, które nie potrafi żyć inaczej, jak jedynie we śnie? Jaka jest w takim razie różnica między marzeniami, a zimną kalkulacją? Czy w ogóle jest? “Nic tak nie tworzy przyszłości, jak marzenia”, powiedział Victor Hugo. Kochamy marzenia, ale potem czekamy aby się spełniły. To jednak tak nie działa. Jeśli “coś” by spełniało wszystkie nasze marzenia, na zasadzie dżina z dzbana, to zatracilo by się całe piękno marzeń. A najpiękniejsze są marzenia niezrealizowane, bo to one nadają życiu sens, jako nadzieję, że w końcu się ziści. Niektórzy wierzą, że ktoś/coś działa potajemnie, aby to umożliwić, czy to Bóg, czy łut szczęścia, a może jakiś talizman i tą swoją nadzieję na tym opierają. Moje doświadczenie podpowiada mi jednak, że prawdopodobieństwo spełnienia marzeń, podnosi własny wysiłek włożony w to aby szczęściu pomóc. Czy to już nie są marzenia, tylko kalkulacje, albo zdrowy rozsądek? Różnica między ludźmi, którzy realizują swoje marzenia, a wszystkimi innymi, nie polega na tym, że im coś pomaga, czy chociażby na zasobności konta w banku. Chodzi o to, że jedni przez całe życie śnią o czymś, a inni pewnego dnia wstają z fotela i wyruszają na spotkanie swoich marzeń. “Podróż tysiąca mil zaczyna się od jednego kroku”, to głęboka myśl Lao Tzu. Pięknie, ale potem jest proza życia i okazuje się, że można też iść całe życie i marzenia nie spełnić, choć nie było wcale wygórowane. A ja w wieku nie poddającym się już większym zmianom, gdy mam częściej ochotę usiąść w fotelu, niż z niego wstać, mam wątpliwości, czy to co spełniłem to były faktycznie marzenia i czy te  marzenia niespełnione to już tylko piękny sen, bo sens życia raczej to już nie jest.